Do broni konwencjonalnej zaliczamy białą oraz palną. To z reguły używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego typu przedmioty, jakie nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć stereotypowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Przeważnie potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.

Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafy na akta lub też sejfy meblowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli istotną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem korzystano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w szafy na akta. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.