Do broni typowej kwalifikujemy białą oraz palną. To przeważnie użytkowane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zwykle żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.

Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega sejf gabinetowy bądź też sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, niż znaczną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie wykorzystywano z broni siecznej, inaczej mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w sejf biurowy. Interesującym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym efektem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego lub kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.