Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To najczęściej użytkowane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć szablonowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Najczęściej potrzebuje bliskiego kontaktu z konkurentem.

Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega sejfy ognioodporne bądź sejfy depozytowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z przyjemnością wykorzystywano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce znajdzie się w regały metalowe. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.